Het Beloofde Land

Ondertussen woon ik al ongeveer een maand in Jeruzalem. Langzaam maar zeker begin ik een beetje grip te krijgen op het land, de stad en haar mensen. Israël anno 2009 is opgebouwd uit scheidingslijnen. Alles wordt hier opgedeeld in vakjes. Op geografisch vlak spreekt men van Oost- en West-Jeruzalem; of van de ‘Groene Lijn’ (i.e. de bestandslijn na de oorlog van 1967). In de Oude Stad kan men je tot op het huis nauwkeurig zeggen of het gelegen is in de Joodse, Armeense, Christelijke of Moslim wijk. De Westelijke Jordaanoever is, al naargelang de bevoegdheidsverdeling tussen de Israëli’s en de Palestijnen, opgedeeld in een A, B en een C zone.

Midden in de niet-Joodse wijken van Jeruzalem zie je hier en daar een Israëlische vlag. Geen klein, bescheiden papieren vlaggetje achter het raam, maar verschillende vlaggen met een blauwe Davidster zoals je die enkel bij het stadhuis zou verwachten, of bij officiële regeringsgebouwen. Met dit vertoon trachten zionistische Joden je duidelijk te maken dat je in hun Israël bent. Niet Israël zoals jij je dat voorstelt, als een gecontesteerd land aan de Middellandse Zee, waar altijd wel wat spanning heerst. Neen, je bent hier in hun Israël, het land waar de Joden reeds duizenden jaren geleden woonden, het land van David en Salomon. Het land waarvan de Joden verdreven werden. Het beloofde land waarop de Joden – en enkel de Joden – volgens het Bijbelse woord aanspraak kunnen maken. Het land waarnaar de Joden terugkeerden. Die vlag met blauwe Davidster, trots wapperend en in vol ornaat hangend boven de voordeur, aan het raam of op het dak van een Joods huis is niet dezelfde vlag als degene die occasioneel in België – op de nationale feestdag, wanneer de Belgische voetbalploeg heeft gewonnen of zelfs na het overlijden van de koning – wappert. Neen, de Israëlische vlag die wappert aan de ingang van een huis in de Oude Stad, in een Palestijns dorp in Oost-Jeruzalem of in een settlement op de Westbank, is niet enkel een vlag die uiting geeft aan de liefde voor het vaderland, maar het is een vlag die provoceert. Het is een vlag die aan eenieder die er voorbij flaneert wil zeggen: “Weet dat je hier op Joods grondgebied bent. Ongeacht of iedereen die hier woont moslim of christen is, weet dat deze grond rechtmatig toekomt aan het uitverkoren volk, het Joodse volk. En besef ook dat alle middelen gerechtvaardigd zijn om Israël te verenigen, want Israël is één en ondeelbaar; en Judea en Samaria maken daar ontegensprekelijk deel van uit.” Elke Israëlische vlag die je in bezet gebied ziet is er m.a.w. één die de inwoners met de neus op de feiten drukt. Elke dorp, elk huis, elk lapje grond dat in Joodse handen is, is – ongeacht hoe men het bekomen heeft en ongeacht het lijden dat dit veroorzaakt heeft – historisch volledig gerechtvaardigd en te verantwoorden. Elk Joods huis in dit land werd gebouwd of ingenomen met een missie, nl. het vestigen van de staat Israël; en dit van de Middellandse Zee tot aan de Jordaan. Eén grondgebied, één Israël.

Natuurlijk is het voorgaande een karikatuur. Niet iedere Israëliër, niet iedere Jood is een even fervent voorvechter van de staat Israël. Sommigen onder hen zijn zelfs bereid pijnlijke toegevingen te doen aan de Palestijnen om voor eens en voor altijd tot vrede te komen. Dit neemt echter niet weg dat bovenstaande ideeën voor vele tienduizenden Joden – die zich al dan niet om religieuze redenen in bezet gebied vestigen – zeer reëel zijn. Vele duizenden Joodse kinderen krijgen dagelijks te horen waarom zij – en enkel zij – recht hebben op het huis en de grond van hun Palestijnse buur. Vele duizenden Joodse kinderen worden daarom dagelijks aangemoedigd om – ter eer en glorie van Israël – tot het uiterste te gaan.