Red tape in Ramallah

Een kleine week zou ik in Ramallah blijven. Op bevel van BTC Brussel mag ik ’s avonds – om veiligheidsredenen – mijn hotel niet verlaten. Ik beloof binnen een straal van 100 meter van het hotel te blijven. Een mens moet toch ook eten, niet? Echter, ook binnen een straal van 100 meter kan je sfeer opsnuiven. Zelfs rond een uur of tien ’s avonds heb ik op geen enkel moment het gevoel dat het in Ramallah onveilig is. In Jeruzalem heb ik op één dag meer wapens op straat gezien dan in de paar dagen dat ik Ramallah was. Ben ik zo naïef dan? In het restaurant waar ze lokale specialiteiten serveren is het rustig. Vriendelijk personeel. Een aantal tafels verder zit een familie wat te eten. De kinderen spelen tussen al de tafels en amuseren zich kostelijk. Als ze voorbij gehost komen lachen ze verlegen naar me. Ik lach terug. Hier en daar loopt er iemand over straat. De mensen kijken zelfs niet naar me om. Ik ben dan ook niet de eerste Westerling die ze hier zien. Ramallah herbergt een bont gezelschap aan internationals van alle mogelijke landen en organisaties. Ramallah is de onofficiële hoofdstad van Palestina. Alle belangrijke diensten van de Palestijnse Autoriteit zijn hier gevestigd sinds ze door de Israëli’s werden verdreven uit Oost-Jeruzalem. Vele landen die banden onderhouden met de Palestinian Liberation Organization (PLO) hebben hier ook hun officieuze ambassades (ze noemen dat dan vertegenwoordigingen of consulaten; een ambassade kan je enkel hebben in een land dat effectief als soevereine en onafhankelijke staat erkend werd). De oudere landen – zoals België – hebben hun consulaten over het algemeen nog in Jeruzalem. Deze landen hadden dan ook al een vertegenwoordiging in Jeruzalem nog voor de staat Israël het daglicht zag (na de Tweede Wereldoorlog).

Overdag breng ik mijn tijd door op het kantoor van het ‘Local Infrastructure and Capacity Building Project’ (LICP). Normaalgezien zal ik hier de komende maanden meedraaien als ‘junior-assistant capacity building’. Een ronkende titel (daar houden internationals over het algemeen wel van) die inhoudt dat ik zal meehelpen in de opbouw van de kennis en de kunnende van vnl. lokale besturen. Door de economische, politieke en militaire houdgreep van de Israëlische bezetter is goed besturen hier verre van evident. Zeker voor kleine dorpen en gemeenten zonder constante bron van inkomsten. Professionele financiële- en bestuurstechnieken die in het Westen over het algemeen onder de term ‘goed bestuur’ vallen, worden hier vaak – om uiteenlopende redenen – niet toegepast. Via allerhande workshops (over heel diverse onderwerpen als accountancy, management, vrouwenrechten, etc.) tracht LICP zoveel mogelijk bestuurders te bereiken en in de mate van het mogelijke enige kennis hieromtrent mee te geven. Dat is natuurlijk maar een klein aspect van het hele LICP project. En een nog kleiner deeltje van het gamma aan activiteiten van BTC. En BTC is op zijn buurt een radertje in het geheel van organisaties die op één of andere manier meewerken aan de ondersteuning van de Palestijnse staat, het Palestijnse middenveld en de bevolking. Relativeringsvermogen is in Palestina altijd nuttig. In alle mogelijke contexten. Hoewel – eerlijk gezegd – de werkelijkheid in Palestina je vermogen tot relativeren hier vaak op de proef stelt en bij wijlen en tijd ongetwijfeld inhaalt.

Zondagochtend heeft Luc goed en slecht nieuws voor me. Het goede nieuws is dat mijn contract getekend werd. Er is brood op de plank. Het slechte nieuws is dat ik voorlopig niet terug naar Ramallah mag. Om veiligheidsredenen wil BTC Brussel dat ik in Jeruzalem blijf totdat mijn papieren – officieel moet je een werkvisum hebben van de Israëli’s – in orde zijn. Net zoals de bouwvergunningen voor Palestijnen slechts zelden worden toegekend, is het bekomen van een werkvisum in Israël zeker niet evident. Personen die op één of andere manier meewerken aan de opbouw van de Palestijnse maatschappij zijn bij voorbaat verdacht. Het bekomen van een werkvisum is daarom zeker niet enkel een administratieve formaliteit. Bij gebrek aan beter werken vele internationals in Palestina dan ook met een simpel toeristenvisum van drie of zes maanden in hun paspoort. Alles is politiek in Israël en de politiek zit in alles. Jerusalem it is.